"TEΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ"

...με σεβασμο στο προσωπο της, απλα αντιγραφω ισως, το τελευταιο κειμενο της ,απο to blog της.Food for thought...
"Έφτασε επιτέλους η ώρα να γίνει το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Τα τελευταία δυο χρόνια είχα μείνει στάσιμη σε μια ελληνική αγορά που δεν προσφέρει πια τίποτα που να αξίζει τον κόπο. Οι επιλογές που είχα ήταν πραγματικά ελάχιστες και μετά από οχτώ χρόνια σε αυτή την δουλειά δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναγυρίσω στα σαββατοκύριακα και τις 14ωρες βάρδιες για 500-1000 ευρώ παραπάνω η να καταλήξω σε κάποια από τις managerial θέσεις που υπάρχουν στις ελληνικές παράγκες και τα πολυεθνικά παραμαγαζα. Αλλά κυρίως δεν άντεχα άλλο κάθε φόρα για μια κωλοθεση να εξαρτώμαι και δίνω εξηγήσεις σε ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να πουλάν μπανάνες και μπρελόκ στα φανάρια των δρόμων.
Πέρα όμως από τα επαγγελματικά είναι και η γενικότερη αίσθηση ότι τελικά τίποτα δεν αξίζει σε αυτή την χώρα. Ότι όσο και να προσπαθήσει κανείς η ανταπόδοση θα είναι ελάχιστη (οικονομική, ψυχική, συναισθηματική) σε σχέση με την επένδυση. Ειναι η καθημερινότητα όπου το παραμικρό μετατρέπεται σε ανάβαση στο Έβερεστ (από τις δημόσιες υπηρεσίες , μέχρι το περίπατο στην πόλη). Το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε” , ο τσαμπουκάς και η τζάμπα μαγκιά που είναι έτοιμα να εμφανιστούν πίσω από το χαμόγελο μόλις χαραχθεί λίγο το glossy σοφιστικέ επίχρισμα (τα μπαρ του Ψυρη ,το “2″ του Παπαϊωάννου, το Μέγαρο και οι συναυλίες της Lisa Gerhard μας μάραναν όταν συμπεριφερόμαστε σαν τον Βελιγκεκα η τον Χατζηαβάτη ανάλογα με την “θέση” του άλλου). Είναι η αδιαφορία για οτιδήποτε (ακόμη και στο πιο βασικό ανθρώπινο επίπεδο) πέρα από την βόλεψη και τα μικροσυμφέροντα και φυσικά είναι και η εμμονή με τους Άλλους (οι Τούρκοι, οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι, το Ισραήλ, η δύση, οι πολυεθνικές, η CIA, η Μοσσαντ, οι μασόνοι, ο Κισσιγκερ, ο Σόρος, ο Μπομπ ο Σφουγκαρακης,το 1204, το 1453, το 1897, το 1922, το 4711, η κατοχή, ο εμφύλιος, η δικτατορία, η αριστερά, η δεξιά, τα ξένα κέντρα, τα σκοτεινά συμφέροντα, οι γκόμενοι/γκόμενες, η άτιμη κενονια) που φταίνε για τα τρία κακα της μοίρας μας και μονίμως μας αδικούν και 24/7 σχεδιάζουν την καταστροφή μας.
Είναι τα χίλια πρόσωπα της Μιζέριας που συντρίβει κάθε καλή πρόθεση και διάθεση
Όσο και να προσπαθείς να τα αποφύγεις κάποια στιγμή στριμώχνεσαι και πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Να νεκρώσεις τον εγκέφαλο και την ψυχή σου δεχθείς όλη αυτή την βλακεία και την φρίκη σαν κάτι το φυσιολογικό η να φύγεις.
“Άμα δεν σου αρέσει η Ελλάδα τότε πήγαινε να ζήσεις άλλου”
Πόσες φορές δεν έχω ακούσει αυτή την φράση. Ε ναι λοιπόν, δεν μου αρέσει η Ελλάδα , όπως δεν αρέσει και σε πολλούς άλλους που καθημερινά παίρνουν την απόφαση να φύγουν. Και όσο περνάει ο καιρός ο αριθμός τους θα αυξάνεται.
Τέλος εποχής λοιπόν από 2 Μαρτίου 2008. Το μόνο που μένει είναι να πω ένα ευχαριστώ στους 6-7 Ανθρώπους που γνώρισα αυτά τα χρόνια και να τους αφιερώσω το We’ll meet again με την Vera Lynn. Σε σε όλα τα υπόλοιπα θα αφιερώσω την τελευταία σκηνή από το Dr. Strangelove του Κιούμπρικ όπου ακούγεται αυτό το τραγούδι"